Het leek allemaal zo mooi. Donkere luchten, striemende
regen, venijnige wind… heerlijk. Daar zit handel in, dacht ik nog. Opgewekt
keek ik naar buiten, waar zwoegende ouders met kroost voorop de fiets door de
herfst heen ploegden. Ik schonk mezelf nog eens een prettig bakje in en bedacht
een sterke slogan. Want daar begint het mee, he. Blad op straat? Nico weet raad! Afijn. Briefjes gemaakt, links en
rechts opgehangen. Speciale aanbieding natuurlijk, vanwege de herfst. Een van
steigerhout gemaakte constructie waar je de afgevallen blaadjes in kan
kieperen. Gelijk acht bestellingen; fluitend op pad.
Maar toen kwam het. De eerste mevrouw waar ik mijn solide
bladbak geplaatst had, ging er vanuit dat ik de blaadjes ook zou afvoeren. Ik
zeg: ‘Mevrouw, wat denkt u nou? Dat Nico Neerslag fijn in zijn Volkswagenbusje
helemaal vanuit Amersfoort-Noord naar de Industrieweg gaat rijden om uw kleffe
bladertroep af te voeren? Ik zal me daar lekker gek zijn!’ Maar ze hield vol; of mijn leus dan niet
misleidend was. Of ik niet in gebreke bleef. Dus ik leg haar uit dat ze die
blaadjes fijn zelf in haar boodschappenkarretje mocht proppen. ‘Of u steekt ze
in de hens, voor mijn part gooit u ze bij de buurman over de schutting. Ik heb
u een keurige bladbak geleverd, u betaalt mij die € 86,95 en daarmee uit!’ Daar
kan ik zo pissig om worden he, dat gemekker altijd.
De rest van de dag hard gewerkt, niks aan de hand. Wordt er
de volgende ochtend op een gruwelijk vroeg tijdstip gebeld door een van de
andere klanten. Helemaal laaiend. ‘Ja meneer Neerslag, die bladbak van u staat
daar mooi vlak voor de schuur. Maar nu kan ik er met mijn bakfiets niet meer
langs.’ Ik nog grappig reageren, dat dit dan misschien een mooi moment was om
die bakfiets voor eens en voorgoed in stukken te zagen. Vond ze niet leuk;
mensen met bakfietsen hebben zelden gevoel voor humor. Ze moest de kinderen
naar school brengen, en het regende ook nog… Alsof dat mijn probleem is! Maar
ze hield vol. Uiteindelijk begon ze zelfs te snotteren, over dat het ook niet makkelijk
was om als moderne ouder etc etc… Ja, en daar kan ik dus niet tegen he, zo’n
huilende vrouw. Dus toch maar in het
pikkedonker in mijn Volkswagenbusje gesprongen en in de stromende regen mijn
bladbak een meter verplaatst. Fijn, dankuwel. Laat het maar gauw weer zomer
worden!
Nico Neerslag
