Ik heb het overleefd. Scheelde niet veel, maar het is toch weer gelukt. Hééél diep adem halen, he. Je vooral nergens op verheugen. Zo min mogelijk bewegen. En dan maar wachten tot het 2 januari is, en alle ellende van de feestdagen weer achter de rug. Het kerstdiner was dit jaar bij mijn broer. Verschrikkelijk. Kijk, om te beginnen is het al niet te eten wat hij allemaal op tafel zet. Het heeft allemaal dure Franse namen, maar het smaakt nergens naar. Geef mij maar liever gewoon een bord macaroni met strooikaas. Maar wat nog veel erger is: Al die familieleden die zo nodig ook moeten komen.
Je weet van tevoren al precies hoe zo’n avond verloopt. Mijn zwager vertelt weer dat hij een ‘formidabel jaar’ gedraaid heeft. Mijn oudste zus vraagt hoe het met me gaat, bij voorbaat al met een gezicht vol medelijden. Mijn jongste zus zit de helft van de avond irritant hard te lachen, en de andere helft te huilen. En naast haar zit die uilebal van een vriend, met een gezicht alsof hij een zure mango heeft ingeslikt. Mijn vader smeert de halve eettafel vol met vettigheid. En er zijn twee lege stoelen, voor mijn jongste broertje en een vrouw. Halverwege de avond komt hij binnen met een wildvreemde dame, met meer boezem dan denkvermogen. En dan is er ook nog altijd een of andere oud-tante, die onverstoorbaar doorleutert over mensen die niemand kent. En mijn moeder boven alles uit maar roepen hoe gezellig het is.
Eigenlijk is zo’n kerstdiner een van de meest beschaafde marteltechnieken die er bestaan. Je zou het rustig kunnen opnemen in het strafrecht: Ik veroordeel u tot 28 kerstdiners bij de familie Neerslag. Verschrikkelijk!
Trouwens, ik denk dat het op heel veel plekken zo gaat. Mensen kunnen elkaar niet luchten of zien, maar met Kerst doen ze net of ze elkaar aardig vinden. Kunnen we dat hele kerstfeest niet gewoon afschaffen? Over dat kindje in de kribbe hoor je toch bijna niemand meer, dus wat mis je eraan? Gewoon afschaffen! Kunnen we volgend jaar op 25 december gewoon aan het werk. Bah!
Nico Neerslag
